İNTİZAR - Ukrayna krizinde bugüne kadar yaşanan gelişmelerin fayda-maliyet analizini yapacak olursak, İran'ın en büyük kazanan, İsrail işgal devleti ise kaybedenler arasında yer alabileceğini söyleyebiliriz.

İran'dan başlayalım. Bir yanda Rus-Çin ekseni, diğer yanda Amerikan-Avrupa ittifakı arasındaki bu kötüleşen kriz, Tahran için daha iyi bir zamanda gelemezdi.

İran için, Rusya/Çin ve ABD/Avrupa eksenleri arasındaki artan gerilim, ülkeyi ABD'nin öncelik sıralamasında birkaç adım aşağı kaydırdığı için doğru zamanda gelen değerli bir hediye. Bu, JCPOA nükleer anlaşmasını canlandırmaya yönelik Viyana görüşmelerinde Batı'nın kendisine uyguladığı baskıların yoğunluğunu azalttı. Aynı zamanda, kendisinden önceki Çin gibi Rusya'yı da İran'la stratejik ilişkileri güçlendirme konusunda daha istekli hale getirerek, ABD'nin küresel önceliğine meydan okuyan bu eksendeki duruşunu güçlendirdi.

İran'ın ve çoğu normalleşmeyen Arap devletlerinin amansız düşmanı İsrail için durum farklı. ABD ve Rusya kampları arasındaki ilişkileri dengelemek için üzerinde oynadığı ince çizgi, henüz gerçekleşmediyse de kırılmanın eşiğinde. Bu Ukrayna kriziyle kritik bir sınavla karşı karşıya.

O halde, İran'ın baş düşmanı İsrail'i ve açıkça ABD yanlısı olmasına rağmen, on yıllardır büyük güç çatışmalarında sağlıklı bir "kamu" tarafsızlığını sürdürmek için çabalayan Batı Asya'daki çoğu Arap devletini ele alalım. Doğrudan veya vekiller aracılığıyla gerçek bir Rusya-NATO çatışması durumunda, bu kırılgan denge şimdi titizlikle test edilecek, çünkü böyle zamanlarda hiçbir devlet tarafsız kalamaz gibi görünüyor.

İsimler ve numaralar alınacak, ittifaklar sorgulanacak ve sessizlik cezalandırılacak. Ürdün'ün birinci Irak savaşında ve Fransa'nın ikinci Irak savaşında tarafsız kaldığı için cezalandırıldığı zaman görüldüğü gibi, Washington söz konusu olduğunda bu bir kesinliktir.

İsrail Dışişleri Bakanı Yair Lapid'in Pazar günü Ukrayna Dışişleri Bakan Yardımcısı Emine Dzhaparova ile yaptığı görüşmenin ardından açıkladığı gibi, Ukrayna (şiddetle Siyonist yanlısı) Cumhurbaşkanı Zelensky hükümeti İsrail'den askeri yardım istedi. Talebi değerlendireceğine söz verdi. Bu testin en önemli unsurudur. İsrail'in olumlu yanıt vermesi ve Ukrayna'ya silah göndermesi kaçınılmaz olarak Rusya'yı kızdıracaktır. Talebi görmezden gelmek veya geri çevirmek ABD-NATO kampında ciddi bir olumsuz tavıra neden olacaktır.

İsrail'in bu kadar yetenekli olduğu süper güçlerle oynama oyunu – her iki kampta da, özellikle de çıkarlarını koruması gereken Rusya ve Ukrayna'da Yahudi toplulukları olduğu bahanesiyle - tamamen veya kısmen sona eriyor. İsrail, Rus ve ABD tarafları arasında seçim yapmaktan kaçınmak için potansiyel bir savaşın patlak vermesini önlemek istiyor (tarafsızlık burada söz konusu değil). Bu yüzden İsrail hükümeti arabuluculuk yapmaya çalıştı ve krizi çözmek için işgal altındaki Kudüs'te Rusya ve ABD başkanları arasında bir zirve önerdi. Ama iki taraf da ilgilenmedi.

Kötüleşen Ukrayna krizinin keyfini sessizce çıkaran İran, en başından beri Rusya/Çin siperinde durmaya karar verdi. İsrail'in tek bir seçeneği var, sonuçta ABD/Avrupa siperinde durmak. Bu, Rusya ile olan seçkin ilişkilerine mal olacak ve bunun sonuçlarını Suriye, İran ve Orta Doğu'da büyük ölçüde üstlenmek zorunda kalacaktır.

Bazıları, İsrail'in, savaş çıkarsa güvenliklerini sağlamak için Ukraynalı Yahudileri işgal altındaki Filistin'e göç etmeye ikna etmek için bir bahane olarak kullanarak Ukrayna krizinden fayda sağlayabileceğini iddia edebilir. Ama bu o kadar basit değil. İşgal altındaki Filistin'de, yarısı Yahudi olmayan veya Yahudi olarak tanınmayan ve büyük bir kısmı Moskova'ya sadık ve Başkan Vladimir Putin'i destekleyen bir milyon Rus göçmen var. Orijinal Rus vatanlarının hizmetinde beşinci kol gibi bir şeye dönüşebilirler.

Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, kendisini arabulucu olarak sunarak İsrail'i taklit etmeye ve Ukrayna yanlısı önyargısını gizlemeye çalıştı. Ancak hilesi iki tarafı da kandıramadı ve arabuluculuğu hiçbir alıcı bulamadı. Putin'in Erdoğan'ı Ukrayna'ya yüzlerce gelişmiş Türk Bayraktar insansız hava aracı gönderdiği, Rusya'nın Kırım'ı ilhakını kınadığı ve krizdeki gerilimler en yüksek seviyedeyken Ukrayna'nın başkenti Kiev'i ziyaret ettiği için bağışlayacağını hayal etmek zor.

Geçen hafta İsrail'e ciddi uyarılar içeren iki mesaj gönderildi.

İlk olarak, Şam'ın güneyindeki bir İsrail füze saldırısının ardından işgal altındaki Filistin üzerinde bir Suriye füzesi ateşlendi ve kuzeydeki Umm al-Fahem kasabasına ulaştı. Bu, ancak Moskova ile önceden koordinasyonla ve belki de onun teşvikiyle gerçekleşebilirdi.

İkincisi, İran'ın Ulusal Güvenlik Danışmanı General Ali Şamhani, nükleer müzakerelerin kritik bir aşamaya ulaştığını ve İran'ın güvenilir ve sürdürülebilir bir anlaşmanın nihai şartlarını kabul etme veya reddetme konusundaki siyasi kararına bağlı olduğunu belirten bir açıklama yaptı. Bunun, tüm ABD yaptırımlarının derhal kaldırılmasını ve üzerinde anlaşmaya varılan tüm ilkelere saygı gösterilmesini içermesi gerektiğini vurguladı.

İlk mesaj, İsrail'in Ukrayna krizindeki pozisyonuna bağlı olarak, Suriye'nin İsrail hava saldırılarına misillemesinin yakında hızlandırılabileceğidir. Yani mesaj, Suriye'nin İsrail baskınlarına daha sert bir tepki vermesinin yakın olabileceği ve bunun İsrail'in Ukrayna krizindeki pozisyonuna bağlı olabileceği yönünde.

İkinci mesaj, İsrail'in sabote etmeye çalıştığı Viyana müzakereleri de dahil olmak üzere Tahran'ın tüm uluslararası mevzilerinde silahlarını sıkı tuttuğunu ve anlaşmaya varılsın ya da varılmasın İran'ın hareketsiz olduğunu teyit ediyor. Nükleer gücünü ve belirsizliğini korumak İran'a gayet yakışıyor. 

Küresel ilginin Ukrayna'ya kayması yalnızca Batı Asya'daki Direniş Ekseni'ni güçlendirdi ve ona oynaması için çok çeşitli sert ve yumuşak kartlar sağladı - Rusların takdir edeceği, ancak İsrail'in pişman olabileceği kartlar.