Netanyahu şu anda masadaki tüm senetlerini tüketmiş ve elinde iki çift kalmış bir poker oyuncusu gibi. Gazze'de ve Lübnan'da bile kendisini ve generallerini endişelendirecek oranda asker kaybederken İran'la başa çıkabileceğine nasıl inanabilir? Evet, Hizbullah'ı vurdu ve kapasitesini azalttı ama bugün bile İsrail'e füzeler ve insansız hava araçları göndererek İsraillileri hava saldırısı sığınaklarına koşturan İran'ın vekilini ortadan kaldırmayı hayal bile edemez.

İran'ı vurma kararı kesinlikle büyük bir siyasi ikilemden kaynaklanıyordu. Ancak bu eylem ne kendisinin ne de çevresindekilerin hayal bile edemeyeceği bir düzeyde geri tepti. İsrail'in füzelerinin çok düşük bir yüzdesi İran'ın hava savunmasını geçebildiği için hedeflerin çoğu kayda değer bir hasar bile görmemiştir ki bu o kadar etkilidir ki İsrail hava kuvvetleri bile İran'ın hava sahasına girmeye korkmuştur. Batı'da pek çok kişi, İsrail lobisinin ve etkileyici halkla ilişkiler makinesinin, IDF'nin daha önce Gazze ve Lübnan'da yaptığı gibi bu tür gülünç iddiaları destekleyecek tek bir video kanıtı sunamayacağı gerçeğine bakılmaksızın, bunun büyük bir zafer olduğu ve birçok mevzinin imha edildiği yönündeki dönüşüne kapılacaktır.

Ancak Netanyahu yönetimindeki İsrail için asıl yenilgi henüz gelmedi. İran artık strateji geliştirmek ve İsrail'i eskisinden daha sert bir şekilde vurmak için ihtiyaç duyduğu tüm sağlam kanıtlara sahip. Netanyahu'nun İran'a yönelik hatalı saldırısı, birkaç silah tesisine verdiği küçük zararla ölçülmüyor. Bu, İsrail'in askeri gücüne dair efsanenin artık tamamen çürütülmüş olmasıyla ölçülür. İsrail onlarca yıl boyunca İran da dahil olmak üzere herkesten üstün olduğunu iddia etti ve bu, rüyayı canlı tutan yandaş Batılı gazeteciler tarafından da kanıksandı. İran'ın 1 Ekim'de İsrail'i vurması, İsraillilere bile hava savunma sistemlerinin İran'ın hipersonik füzelerine karşı umutsuzca yetersiz olduğunu gösterdi. Bu, Netanyahu'nun etrafında toplanan ateşli kafaları soğutmaya yetmeliydi. Bu noktada, BM'de verdiği “İran'da İsrail füzelerinin ulaşamayacağı hiçbir yer yoktur” mesajı olduğu gibi alınmalı ve kelimesi kelimesine yorumlanmalıydı. İran mevzilerine ulaşmak başka bir şeydir. Onları gerçekten vurmak başka bir şeydir.

Şimdi ortalık durulup İsrail İran'ın cevabını beklerken, İsrail'in vurma kabiliyetinin İran'ın hava savunmasına karşı son derece etkili olduğu yönündeki ikinci efsane de suya düşmüş oldu. Görünen o ki Netanyahu artık poker masasında oynayabileceği bir blöf kalmadığı için pas geçti. Tabii eğer ülkesini, İran'ın İsrail ordusunun kutsallığını tamamen yok edeceği ve ABD'ye kendisini büyük ölçekte kurmaktan başka seçenek bırakmayacak bir intihar stratejisine kasıtlı olarak ikna etmiyorsa. Bu sözde intihar stratejisi göz ardı edilemez ancak inanması zor görünüyor. Gerçek şu ki İsrail İran'ı vurana kadar kendi füzelerinin ve uçaklarının, Ağustos ayında kendisine S-400 sistemleri gönderen Rusya tarafından büyük ölçüde desteklenen İran'ın hava savunma sistemine nüfuz etme kabiliyetine sahip olup olmadığını bilmiyordu.

Şu an için İsrail basını çaresiz bir vatanseverlik duygusuyla İran'ın hava savunma sistemlerinin yanı sıra füze fabrikalarının da imha edildiğine dair yalan haberlere kendini kaptırmış durumda. Ancak bu sevinç uzun sürmeyecektir.Garip bir şekilde, aynı medya İsrail'in Lübnan'da bir ayı aşkın süredir devam eden ve sadece iki gün içinde 80'den fazla ceset torbasını İsrail'e geri göndermeyi başaran operasyonları konusunda daha pragmatik davranıyor ve Lübnan sınırını geçme kararını sorgulamaya başlayan bir söylemi reddediyor. Jerusalem Post gazetesi bir köşe yazısında, IDF askerlerinin hayatını kaybetmesi nedeniyle kampanyanın inandırıcılığını kaybettiğini kabul ediyor. “Güney Lübnan'da öldürülen askerlerin sayısı da zaman içinde azalmak yerine artıyor gibi görünüyor” diyor. “Eylül ayında Rıdvan komutanlarının öldürülmesi ve Hizbullah lideri Hasan Nasrallah'ın ortadan kaldırılması gibi Hizbullah'a yönelik saldırıların örgütün komuta ve kontrolünü zayıflatmış olması gerekirdi”.

Makale, tıpkı 2006 işgalinde olduğu gibi, İsrail'in stratejisinin yanlış tasarlanmış ve kötü planlanmış olduğunun dikkate değer bir itirafıdır. Ancak IDF askerlerini Güney Lübnan'dan geri çekmek onları oraya göndermekten çok daha zor olacak çünkü Netanyahu elini arı kovanına sokmuş durumda. İsrail Hizbullah'a karşı bir yıpratma savaşını düşünemez çünkü Netanyahu bile kazanamayacağını biliyor. Netanyahu'nun puan kazanmak için kullandığı tek yöntem suikastlar ve Beyrut'un güneyindeki sivilleri bombalamak, ki bu pek çok kişinin terörizm olarak adlandıracağı bir strateji. Askeri fedailer ekibi, disiplinli bir gerilla birliğine karşı savaşta hava bombardımanının bir anlaşma bozucu olmadığı dersini almamıştır. Irak'ta başarısız oldu. Vietnam'da bile başarısız oldu. Yine görüyoruz ki İsrail'in uzun vadeli bir askeri stratejisi yok, sadece hem kaynaklarını hem de cephedeki askerlerinin moralini tüketecek kısa vadeli gezintileri var.